#Ik ben een vogel!!!!!

[j00stkl31n]

THEYRE OUT FUCK YES YALL!!!!!!!

[polldermodel]

Favoriete Efteling attractie?

Baron 1898 (vrije val achtbaan)

Joris en de Draak (de OG houten achtbaan)

Vliegende Hollander (waterachtbaan)

Max en Moritz (dubbele kinderachtbaan)

Droomvlucht (elfjes, feeën en trollen, oh my!)

Python (stalen looping achtbaan)

Villa Volta (vervloekt huis (nee, echt))

Piraña (wildwaterbaan)

Vogel Rok (binnen achtbaan)

Sirocco (vroeger Monsieur Cannibal)

Halve Maen (schommelschip)

Ik ben nog nooit in de Efteling geweest (arme jij!)

Kunnen we ook nog een Hiep Hiep Hoera krijgen voor studiedagen? Wie wist dat een maandag in Juni zo lekker rustig zou kunnen zijn in de Efteling 🥳 (Is er iets ergers dan lange wachtrijen als je kinderen hebt? Ik denk t niet...)

[fransopdefiets]

12-6 Dokkedal

Gisteren in Viborg bedacht ik me, terwijl ik loom in de zon lag, dat het wel weer een s tijd werd om goed te eten. Dus ik zocht een leuk restaurantje uit in het centrum en begon met een tonijntartaar met warme peperige mangosaus en daarna een stuk varkensnek met broccoli en verse krieltjes. Ik maak zelden doto’s van eten, maar dit hoofdgerecht verdient wel een plaatje in het blog. Min ervaring in Schleswig indachtig nam ik geen toetje, maar alleen een espresso toe.

Hoe noordelijker je komt, hoe vroeger de vogels beginnen, vanmorgen was dat om kwart voor vier. Uiteindelijk om zes uur maar opgestaan en mijn boeltje langzaam ingepakt. Er staat een enorme koude harde wind, gelukkig wel de goede richting op. Het is een verraderlijk landschap, het lijkt zacht glooiend maar je gaat voortdurend steil omhoog en steil omlaag. Gelukkig warmt het langzaam op en kunnen de jasjes uit.

Onderweg luister ik naar een aflevering van de Historische Boekencast, waarin nieuwe boeken besproken worden. Aan het eind van de ochtend ben ik in Mariager, de eerste gelegenheid voor een kop koffie bij de bakker. Er is niet veel te doen zo buiten het toeristenseizoen, de meeste restaurantjes zijn nog dicht. Ik bezoek de kerk, want die had ik vorige jeer overgeslagen en werd toch weer beloond met mooie muurschilderingen. Het was nog een hele klus die te fotograferen zonder dat de aanwezige handhavers dat merkten.

Na Mariager volgen nog wat klimmetjes, waarvan ik er een aantal afsnijd door de provinciale weg te nemen. Die Denen rijden je echt niet van de sokken en het spaart mijn scharnieren.

In Hadsund koop ik voor 5 euro een bus WD-40 look-a-like omdat mijn kettingslot opeens niet meer open wil. Gelukkig kwam ik daar achter toen ik de fiets op slot wilde zetten en niet andersom. Uiteindelijk lukt het om het slot weer gangbaar te krijgen, maar ik weet niet of ik het nog durf te gebruiken. Morgen maar eens kijken of ik een fietsenmaker zie. Ik kreeg de tip om een Oxlock te kopen, superlicht want van kevlar gemaakt.

Van Hadsund af rij je weer over een oude spoorlijn tot vlak aan Dokkedal. Dan nog een paar kilometer door een wildpark met (onzichtbare) elanden en dan is er een winderige camping. Ik weet dat iets verderop ook een mooie camping is aan de Lymfjord, maar daar waai je nu natuurlijk helemaal weg. Wat me op de gedachte brengt, vaart die pont wel met harde wind? Ik heb morgenavond wel de boot naar Oslo te halen. Vorig jaar had ik ook zo’n akkefietje in Felixstowe en moest ik 35 kilometer omrijden.

Afstand: 107 km

Gefietste tijd: 07:45

Afstand tot de Noordkaap langs de meridiaan: 1. 743 km

[bramsnor]

Nieuwe middag nieuwe ervaring, na wat houtarbeid, ben een soort van binnenfoliere aan het bouwen, wat stagneert door Kato. Maar vanmiddag toch wat kunnen frezen, en Kato beneden gelaten want het geeft een tering herrie. Na dit gebeuren ben ik gaan fietsen met Kato er naast aan de lijn.

Ging geweldig goed eigenlijk, ze luisterde prima. En ze had er echt zin in, wat kan die “tante” rennen zeg, verschrikkelijk. Ben een stuk de Wetering uit gegaan maar wilde niet te ver. Ik weet niet wat en hoever ze kan.

Op een gegeven ogenblik omgekeerd om nog even door de Wilhelminastraat te gaan. Maar mevr vond het nodig om tijdens het rennen naast de fiets ook nog even naar en in de riem te gaan springen bijten met alle gekke fratsen van dien. Pffffff.

Uiteindelijk maar naar huis gegaan, die Wilh str vindt ze niet fijn, loopt wel maar met tegenzin, jammer.

Vanavond een nieuwe ervaring uitgeprobeerd door de vogels los te laten. Van de week vertrouwde we het niet, maar nu gaat ook dit geweldig. Kato in eerste instantie in de bench gelaten achter het deurtje. Maar inmiddels al weer open en geen probleem. Ze taalt niet naar de vogels tot nu toe. Ligt gewoon lekker te slapen na dat fietsrennen natuurlijk al houdt ze wel alles in de gaten.

Zo dadelijk maar de avondwandeling.

[fictionalred]

Jup, deze jobomschrijving matcht!!

(Ik ben al even geen student meer)(gelukkig)

Deze vacature heeft ook prachtige punten:

Hoogtevrees? Nee, bedankt! Wees niet bang om de hoogtes te trotseren!

Rock elke dag tussen 06u en 07u als een vroege vogel

What's in it for you?

Schat aan ervaring en adrenaline Verdien een epic loon van €13.95 per uur Scheur door de stad met €6 maaltijdcheques

Durf jij de uitdaging aan te gaan en deel uit te maken van ons team vol lef en energie? Wacht niet langer, solliciteer vandaag nog! Stuur je CV en motivatiebrief als een supersnelle raket naar ons door. We kijken ernaar uit om jou te verwelkomen in ons geweldige team van dynamische chaosmakers!

[homoerotisch]

het wordt een lange reis, een lange reis. het heeft hier flink gestormd vannacht maar het klaart al op en je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog, misschien een andere keer, een andere keer, want we moeten verder, hoe dan ook, tot het niet meer lukt, tot het niet meer gaat. dat zien we dan wel weer. alles op een rij. ik blijf bij jou tot aan het eind, zolang deze auto rijdt. ik ben een twijfelaar, maar jij nog meer dus dat zijn er twee. ik ben niet meer heel erg sterk misschien, maar ik maak je aan het lachen dus daar moet het dan maar mee. het wordt een lange reis, de langste reis. voorbij de laatste flats over het kanaal, niemand op de weg, zet hem in z'n vijf, maak niet zo'n kabaal, alles is oké. de horizon en het vlakke land. ik rij en jij leest mijn hand. ik ben een waterman dus deze week zit alles mee. we luisteren naar adamo en praten over alcohol en de foto's die je maakt van de grote dag, de grote zon. we stoppen bij een tankstation waar de mensen doen alsof het nooit zo is geweest. ik zie, ik zie wat jij niet ziet: het is oranjerood en komt ons tegemoet en alles is nu goed, alles is oké, alles is oké

[oragainstbeing]

eenzaam verkeerslicht

van alle momenten die bestaan, kan ik geen langere bedenken dan die waarin je moet wachten. Denk jij dat ook? Ikzelf kan geen antwoord op de vraag formuleren omdat ik degene ben die laat wachten, zie je. hoor je, dat. dat. dat. tat. tat. tat. mijn kloppend hart. jouw wachttoon. die je dwingt hier te blijven. je dwingt bij mij te blijven.

Als ik je nu zou vragen of je aan het wachten bent, wat zou je dan antwoorden? Ik wil je absoluut nergens toe dwingen. Ga vooral, als je dat wilt. of blijf. mijn voeten zijn maar zo vrij als breekbaar beton, de jouwe zo vrij als menselijke wil. wacht niet. alle ruimte voorbij jouw lichaam, en mij - omdat we hier nu samen zijn-, is een wachtkamer geweest naar dit moment. Dit. Hier. Nu. Jij. Ik. Dat. dat dat dat dat tat tat tat is wat telt.

(9 - vallende sterren) terwijl de kosmos rond ons in stilstand wegtrekt (3 - vliegende frisbees) en het universum haar einde knoopt aan een nieuw begin,(14 - wegtrekkende vogels) druk jij je zijn op de mijne. (68 - struikelende peuters) alles wat gebeurt voorbij jouw hand die zich print op mij is een echo van dit (1-) moment.

Willen dat het ene moment voorbij is zodat het andere kan beginnen. Dat - is wachten. Uitkijken naar de komst van iemand die er niet is. Ook dat - is wachten.

stappen wil je, stilstand geef ik en nu wachten we samen. Ik tik, jij luistert. Dus wil ik je vragen... Ben je aan het wachten?

[inhetoogvandestorm]

litanie - maart 2024

Elke ochtend de fucking bomen elke ochtend wakker worden

& zin hebben in zaagsel

vandaag een tapijtje kopen vandaag vandaag ben ik ziek

& heb ik er genoeg van

op mijn sokken te lopen ik wil met schuurpapier over mijn oren

fucking vogels

fucking signaleringen

fucking adamsappels fuck adam en fuck appels

het allerblauwste blauw is bloed

van de degenkrab. Al het andere blauw is vals.

ik wil het hek ommaaien & op mijn knieën van de wereld grazen ik wil paardje hop ik wil

alle adamsappels uit alle kelen halen nee laat het

fuck dit & alles wat ik ooit gezegd heb

ik ben boos

& ik wil iemand bijten boos boos boos boos boosboosbosbosbosboosbosbosbsbsbsbsbssssss sssshh

heel heel heel heel heel heel stil zijn & bomen & de kleur roze

roze is de stilste kleur die er is

elke ochtend stil op sokken lopen tapijten oprollen de deur het hof maken heel stil

je liefde aan de kamer verklaren

& je oren met schuurpapier tot je denkt ik ben een vogel?

schrikken niet horen

dat de bomen stil zijn dat de bomen ondertussen origami

zijn geworden

het is alsof er al dagen niks gebeurd is

nog nooit zelfs

en dat groeien niks met de grond te maken heeft

&ook van je handen maak je zaagsel &ook van je ogen&ook je vingerkootjes&je longen&je denkt

ik ben ziek

sssssh

slaapkoppen denken in stilte maar niet te stil

je hoort je moeders stem ben je ziek

of heb je nood aan verandering?

Heel stil & wakker worden heeft niet veel meer met opstaan te maken &

al het eenvoudige kraken

fuck

je ziet in alle scharnieren muizenvallen in je botten een bos vol hooligans

kruisen in druipende verf waar er niks te redden valt

overal de veren van je bed alsof er ‘s nachts een slachting plaatsvond

je was nog liever een hond

zo draai je al dagen cirkels rond je hoofd tot

de ketting geen rammelruimte meer geeft & je hoort niets behalve ingebeelde

instructies

& zo stil dat je vergeet waarop je wacht of wat je dan beloofd was

zo stil dat zelfs je doodsangst het niet langer meer volhoud & zich overgeeft

&toch &toch vannacht een droom

dromen dat je wakker word

op een eiland waar alle dingen opgerold of onder de arm kunnen genomen of desnoods

zoals een potlood achter een oor gestoken

van je handen & je ellebogen &je kinnebakkes oliekrijtjes maken

dat zou je willen doen

je zou willen leren niet meer bij de knieën te plooien maar naar buiten te vouwen

als een boomgaard

mama ben jij dat ben ik zwak wat zeg je moet ik citrus eten?

mama ben je aangespoeld of is dat mijn kindertijd oh hoi

hoi kindertijd ik ben flink bezig kijk je was ooit

een meisje maar je was ook een vlot

zeg me dat het goed komt dat het goed zo dat ik nog steeds om

het klokkenhuis heen eet omdat ik bang ben voor de pitjes fuck

ik wil geen boom in mij

ik wil niet dat er dingen bij mij binnenkomen ik wil niet dat er word aangeklopt ik wil

geen houtworm

in mijn buik

ik moet het nog over de schapen hebben het scheren & het buigen om te springen daar

waar het herhalen kale plekken vormt ik wil dat jij

nu ook wakker word

want het is ochtend & ik zal in je oor fluisteren

ra ra ra wat is er rood en zit in een hoekje een kind

met een dunschiller

& ik zal beginnen neuriën tot je ontploft zoals een hoofd

dat onder water word gehouden

& je vraagt je af wie de oever heeft vergeten tekenen & je kotst splinters

die zich als walvissen in je binnenste hebben verzameld

& je zult de medicijnen nemen je beloofd het ik meen het dit keer

ga je naar de dokter &

laat hem hamertje tik op je gewrichten spelen als je bibbert ben je verloren sssh kan je horen? alles is in orde je bent gezond

slaapdronken denken er is vanalles wat niet klopt maar mijn reflexen werken nog

je zegt luidop tussen mij & de wereld

zit alleen een wollen sok &

dat je daar bang van word

over je geschuurde schouder kijk je naar de wachtkamer om jezelf daar te zien zitten

waarom ben je hier nog?

een plank is toch geen boom een lat geen bedframe om je onder te verstoppen

een jongen toch geen meisje een kind geen moeder & een dokter weet soms

ook niet waar te drukken tot je A zegt

maar je hebt last van cement betonmolens en hechtingen er scheelt niks

met de liefde dat is niet waarvoor je komt het zit hem in de grond slag de uitslag waar je fucking boos van word het kan niet helpen dat de winter komt

dus je hebt een extra tapijt gekocht & de dieren dichtgetimmerd mama hoe komt het

dat ik hier woon

dat ik mezelf in een mandje stop ben ik dat gewend leerde jij mij dat zo?

& tralietjes tegen het ontsnappen het weglopen het mezelf tussen benen steken

en onder stoelen rillen tot

het mijn beurt is

& het slikken moeilijk word het slikken uit je tenen komt je was ooit

een mens en nu

ben je een stronk.

concreter kan je het niet maken, toch? De kleur roze bestaat niet. Je haalt diep adem

en vraagt de huisarts of hij langskomt je hebt iets je hebt iets je bent ziek je weet niet

wat het is. Hij schud de hand van je moeder en je moeder zegt ik denk dat het door eetpatronen komt

en de dokter zegt: weet je waar dat voor mij op trekt? Het is alsof

ik binnenkom en mijn kamer ligt overhoop, alles ligt op de grond – kijk naar de natuur

stormen orkanen wervelwinden weet ik veel

het lijkt allemaal een rommeltje voor ons, maar daar zit eigenlijk een zekere orde in, daar zit een zekere orde in en in die orde daar zit een zekere orde in en die zit ook in ons.

Daar lijkt het op. Dat het in jouw bovenkamer een beetje een warboel is geworden maar geen zorgen daar zijn pillen voor.

Misschien vertel ik het verkeerd.

Als je inzoomt op het lichtspectrum en je gaat het rijtje af rood oranje geel groen paars

dan

zit

roze

daar

niet

tussen.

Volgens een andere schrijver is een gedicht overbodig

als daarin een hond een hond is & een boom

een boom wist je dat die het licht

reflecteren dat ze niet consumeren

ik wil geaaid worden

ik wil geloofd worden

ik wil dat jij mij bladgroenkorrel noemt.

Zullen we een kinderliedje zingen? Ik leer het je: tikkie tikkie draai draai

kop er af & bye bye

tikkie

tikkie

draai draai kop eraf & bye

bye.

Draaideur daar loop ik door doorgedraaid ooit vergat ik uit te stappen

ziekenhuizen hebben zulke deuren hotels ook

& ondertussen

bel ik naar een meisje

wat is er

hallo

sorry dat ik stoor

sorry

sorry

ze zegt dat ze een beetje van me houd.

ik zie voor mij een doorzichte bokaal.

misschien is het tijd om mijn moeder te vergeven.

Wat is dat ook al weer? Dat niet blaft omdat het bijt?

bitch ik ben zo fucking moe

is dat concreet genoeg?

Bloemen doen alsof ze blauw zijn zodat er een beestje op ze land

Mijn meisje is mijn meisje niet

zacht

om me te troosten maakt ze een flauwe grap: het onweert hier

ben jij dat?

[j00stkl31n]

Omg you’re so sweet thank you!!!! 💖✨💖✨💖✨And don’t worry about responding so much I love talking with people it’s so fun!!! Ook ik spreek een klein beetje nederlands lolol Like kleeeeiiiiinnn beetje nederlands

I could possibly write imagines? 🤔 I just know I don’t have the ability or time for full fics lolol

[jurjenkvanderhoek]

BRIESJES VAN VERBEELDING IN VISUELE PARTITUREN

“And in the naked light, I saw / ten thousand people, maybe more / people talking without speaking / people hearing without listening / people writing songs that voices never shared / no one dared / disturb the sound of silence.” Paul Simon probeerde al eens de stilte geluid te geven in een song. Het gaat in zijn lied om de stilte die valt wanneer mensen emotioneel niet met elkaar kunnen communiceren. Niet weten wat te zeggen en de stilte om te snijden is zo hard. Frie J. Jacobs roert in zijn werk een ander soort stilte aan. Een stilte die zacht is als het geruis van de wind, hoewel stilte een geluid van niets heeft. Stilte is het wit van het papier dat Jacobs voor zijn tekeningen gebruikt. Zodra hij daar een lijn op zet heeft de stilte geluid, heeft het een middel te spreken. "Silence is the canvas on which I paint my music", zei componist Morton Feldman hem voor. Dus zoekt Jacobs naar een taal voor de taal, een taal die er altijd was, maar waarmee we het contact zijn kwijtgeraakt. Die zoektocht schuurt echter wel aan tegen wat Simon verklankt.

De stilte traceren dat is wat Frie Jacobs doet. Geluidloosheid opsporen. En dan de rust uittekenen. Stilte is iets dat node wordt gezocht. Nauwelijks nog te vinden, hier. Op deze plek in de westerse wereld. En in de westerse mens zelf. Eens heb ik het gevonden in een klooster. Nu verlaten door de monniken en ingenomen door een nieuwe lichting. Is de stilte gebleven of is deze mee vertrokken naar elders? Ik ben onwetend wanneer ik niet terugkeer naar daar, en de rust zoek van de overleden broeders in hun graven. Op die plek toen daar heb ik het geluid van stilte ervaren, het niets zonder geluid.

Het geluid van niets is dus stilte. Dat is maar moeilijk te bevatten, het niets. Daar is nauwelijks mee om te gaan, daarom heeft de mens geluid verzonnen. Een gesproken woord om de stilte te doorbreken, de leegte te vullen. Een schreeuw uit onzekerheid. Een roep om het zijn aan te geven, gillend het bestaan te bevestigen. Om de stilte uit te drukken, geluid te geven, zichtbaar te maken, heeft Frie J. Jacobs een beeldende taal gevonden. Er is onhoorbaar een lichte golfbeweging in de natuurkundige atmosfeer, dat fluisterend de stilte zwijgt. Dat heeft Jacobs nagegaan en afgetekend. Die klanken krijgen vorm in zijn tekeningen. Geluid kan geregistreerd en genoteerd worden. In de opvatting van deze kunstenaar kan aldus ook de stilte opgeschreven worden. Zo kan de stilte tot klinken worden gebracht, tot een muziekstuk worden gevormd.

De quote van Feldman op de eerste bladzij van zijn boek ‘Tracing stillness, visuele partituren’ staat symbool en is kenmerkend voor het werk van Frie Jacobs. Dat canvas is het papier, het schilderen is zijn tekenen, maar de stilte is universeel. In zijn werkstukken houdt de kunstenaar wel de strakke lijn van de notenbalk aan. Dartelt dan door de lijnen heen, boven en onder, er tussendoor, maar blijft de weg van begin tot eind netjes volgen. Van intro tot finale. Van opmaat tot afslag. In die orde staat voor Jacobs weinig vast. Eerst is er nog regelmaat in het verwerken van plantendelen, wanneer hij in de zoektocht naar de juiste vorm en uitdrukking de idee van het notenschrift los-vast volgt. Dan maken stengels en bloemen nog de notering. Later bij het vinden van duidelijkheid laat hij die onregelmatige regelmaat los en stelt de tijd aan als dirigent, vuur en water als het orkest.

Er klinkt echter geen muziek, zoals de (normale) partituur ook een levenloos stil bedrukt papier is. Het komt dan tot leven wanneer de dirigent aftikt en de musici de instrumenten volgens voorschrift laten klinken. Bij de visuele partituur van Jacobs ben ik de dirigent, laat ik de verwaaide noten klinken in mijn hoofd. Denkend aan een klanklandschap hoor ik de vogels fluiten en insecten zoemen, de wind laat zich langs de takken horen, water kabbelt door de beek. Ik geef de stilte geluid, er vormt zich in mijn hoofd een soundscape. Annemarie Peeters schrijft dat in haar interview met de kunstenaar zo beeldend: ogen beginnen te luisteren en oren beginnen te kijken. Zo beschouw ik de composities van Jacobs. Stil voor mij uit, maar in gedachten klinken de cimbalen en slaat de trom.

Het notenschrift is een ordelijke aanwijzing, hoe de muziek moet klinken volgens de componist. Met richtlijnen voor dirigent en muzikant. Maar deze kunnen weinig kanten op dan nauwkeurig de instructie op te volgen. Het gevoel bij het spel kan echter wel een persoonlijke tint krijgen, los van de tempoaanduiding. Waar bijvoorbeeld zeer levendig staat, allegro con brio, zou de dirigent gematigd, allegro moderato, kunnen laten spelen. Maar de compositie klinkt in iedere vorm zoals het bedoeld is. Pas wanneer er een arrangement wordt gemaakt kan er van de rechte weg worden afgeweken. Hoe de partituur van Jacobs klinkt is aan de muzikant. De kunstenaar heeft niets voorgeschreven, niets aangegeven als handleiding of vingerwijzing. Het is een aanzet zoals Philip Glass dat in zijn werk heeft gedaan. Daarop kan de muzikant verder improviseren. Jacobs heeft zelf bij het componeren ook geen klanken gehoord. Heeft het werk benaderd als een kunstwerk, het is stil, een registratie van de stilte. Hij noteert de stilte die pas tot klinken komt wanneer de muzikant er de ogen en oren op los laat. Het zal Jacobs verrassen.

Zo worden ook wel klankbeelden gemaakt bij bestaande schilderijen. Een interpretatie van kleur en vlak in noot en toon. Hoe klinkt een afbeelding. Maar Jacobs heeft toch een soort van klanken genoteerd. Heeft een voorzet gegeven waarop de tijd  reageren en improviseren. Daar hoort geen beeld bij, geen afbeelding. De visuele partituur is het beeld, het kunstwerk. Water in de vorm van regen vervormd het schrift, de wind als kalme bries geeft een richting aan de emotie. De partituur is een manier om een muzikale compositie te noteren en te communiceren. Op papier lijkt de muziek abstract, maar zodra de noten tonen krijgen komt datgene wat de componist voor ogen en in oren had tot realisatie.

“Toen de beeldende kunst aan het begin van de 20ste eeuw zich begon te verwijderen van de figuratie kreeg zij iets gemeen met de muziek: abstractie”, schrijft Frie Jacobs in de uitgave ‘Tracing Stillness’ wanneer hij kort ingaat op het ontstaan van de visuele partituur. Met het zelf noteren van de stilte balanceert de kunstenaar op het snijpunt van natuur, poëzie, muziek en beeldende kunst. “Ik begrijp elk kunstwerk – of het nu een tekening, schilderij of visuele partituur is – als een poëtische bron voor de toeschouwer.” Zijn partituren ontstaan als beeldend werk, waar in eerste instantie geen geluid aan te pas komt. Te lezen als een ode aan de verbeelding, want dat heeft de uitvoerder van het werk nodig: verbeeldingskracht. “Ik maak geen muziek, ik maak beelden”, zegt hij. De beelden ontstaan uit de stilte en het observeren van de natuur. Het zijn briesjes van verbeelding. De uitvoering heeft geen voorbereiding nodig, het kan a prima vista klinken. “Al mijn partituren worden geboren uit stilte.”

Tracing stillness, visuele partituren. Frie J. Jacobs. Uitgave Foundation F, 2024.

[jansiemons]

Om een probleem op te lossen, moet ik eerst erkennen dat er een probleem is

Het eerste om een probleem te kunnen oplossen, is eerst erkennen dat er een probleem is. Jazeker, daar hebben we het! Maar laten we eerlijk zijn, dat "erkennen" is toch een hels karwei. Want, ik, ik ben een ware kunstschilder van ontkenning! Zeg me dat ik moet toegeven dat er een probleem is, en ik schilder er vliegensvlug een vrolijke bloemenweide omheen, compleet met zingende vogels en dartelende herten. Probleem? Waar dan? Ik zie alleen maar lieflijke chaos en creatieve roering.

Neem bijvoorbeeld mijn bureau, dat vrolijk chaotische, papierbedekte slagveld. "Probleem?" schreeuwt de kleine zelfingenomen ik in mijn hoofd. "Welnee, dat is geen probleem! Dat is een oase van ideeën, een broedplaats van genialiteit!" Zie het als een mierennest: van buiten een rommelige hoop zand, van binnen een georganiseerd laboratorium van activiteit. Ik zie mezelf al als de "wijze mier" die, met een poot omhoog en een halve broodkruimel in zijn bek, mijn schamele stapels papieren als een knap staaltje natuurkracht verdedig.

Maar, vooruit, laten we dit circus van zelfbedrog eens bij de horens vatten. Die chaos is als een kudde dolenthousiaste schapen die uit mijn hoofd ontsnapt zijn. Overal rennen ze, schapen van briljante ingevingen, slinkse excuses en onuitgevoerde plannen, terwijl ik als een klunzige herdershond erachteraan struikel. En toch, ergens tussen die wolk van wollige ellende, schuilt de waarheid: mijn werkkamer is een rampgebied. Een chaotische zoo, waarin de papieren rondzwerven als losgeslagen struisvogels die hun kop in het zand steken – met mijzelf als hoofdstruisvogel, dat begrijpt u.

Nu komt het lastigste deel: oplossen. Oplossen, alsof ik een beduusde wasbeer ben die z’n kleine, pluizige poten om een probleem moet vouwen en het netjes wegpoetsen. Ha! Alsof dát gebeurt! Problemen oplossen betekent toch, in al zijn glorie, dat je je innerlijke struisvogelmoed moet verzamelen en je kop uit het zand trekken. De wereld aankijken, recht in de ogen van die ongedisciplineerde chaos staren en zeggen: "Ik erken je! Jij daar, stapel ongeopende brieven! Jij, onuitgepakte doos! Jullie zijn een probleem!"

Maar eerlijk is eerlijk, zodra ik dat doe, komt mijn innerlijke kat naar boven. Ja, precies, de kat die rolt van het lachen, zich uitrekt en op z’n rug draait. Want waarom zou ik moeite doen om die stapel papieren op te ruimen? Net zoals een kat er de voorkeur aan geeft om bovenop de stapel kleren te slapen in plaats van ze netjes opgevouwen in de kast te zien, zo omarm ik mijn chaos. De ziel van een kat heeft zich genesteld in mijn schrijversbestaan: nonchalant, onafhankelijk, en vol van een heerlijk gevoel van 'Laat mij maar.'

Dus hier ben ik dan, de vos in het bos van mijn eigen wanorde, vol bravoure roepend dat ik mijn warboel heus wel kan oplossen. Maar laten we eerlijk zijn: in deze jungle van papieren, kantoorbenodigdheden en dolle gedachten, ben ik vooral de circusbeer die in z’n kooi rondjes draait, met de illusie dat alles op rolletjes loopt.

Enfin, ik moet het onder ogen zien. Om een probleem op te lossen, moet ik eerst erkennen dat er een probleem is. Of ik nu de struisvogel, de kat, of de wijze mier speel, het is tijd om die realiteit stevig bij de vacht te grijpen. Ik zal in ieder geval niet, zoals sommigen, proberen te ontsnappen als een gladde paling in een emmer vol listige uitvluchten.

[barin-mclegg]

I'm thinking about Lost in Translation, a work about the slow decay of languages and culture in my country to make way for more americanization. I have plenty ideas for scenes about the language aspects, but I find I struggle to see the ways our culture declines. This is because I'm young, sure, and don't solidly know what our culture is, because a lot of it has been wiped to make way for christian culture, but also the main aspects of lost culture I can point to have little to do with americanization and language death. Soooo.... I guess I have to interview elderly people or something. Idk, that's also annoying for so many reasons. I'll figure it out.

Ik denk aan Eentalig (engelse titel: Verloren in Vertaling) (het is de werktitel, ik weet dat het slecht is), een project over het langzame verlies van taal en cultuur in mijn land om ruimte te maken voor Americanizering. Ik heb best wel wat ideeën voor het taal aspect, maar ik heb moeite met de manieren te zien dat onze cultuur verdwijnt. Dit is omdat ik jong ben, tuurlijk, en omdat ik niet duidelijk weet wat onze cultuur is, want er is veel weggevaagd om plaats te maken voor christelijke cultuur, maar ook het hoofdaspect van verloren cultuur waar ik naar kan wijzen heeft weinig te maken met Americanizering taalafsterving. Duuuusssss.... Ik denk dat ik oudere moet interviewen ofzo. Ik weet niet, dat is vervelend voor zo veel redenen. Ik vogel wel iets uit.

[fransopdefiets]

11-6 Viborg

Gisterenavond dacht ik nee, niet alweer pizza. Maar wat was het alternatief? Juist, kebab met patat en knoflooksaus. Ik had ook zelf kunnen koken, dat geef ik toe, maar het was koud, ik had nog geen boodschappen gedaan en ik geloofde het wel.

Ik ben altijd een keer wakker als de vogels beginnen, dat is hier rond vier uur. Dan draai ik me nog maar eens om, maar om kwart over zes riep de kebab, ik ben verteerd! Dat werd nog een sprintje op de fiets naar het verderop gelegen toiletgebouw. Op deze camping staan er drie toiletgebouwen naast de receptie en het trekkersveldje is daar zo’n 300 meter vandaan.

Terwijl ik onder dreigende grijze luchten zit te ontbijten met het brood dat ik 3 juni in Geeste kocht en maar niet wil beschimmelen, stuurt Mayke zonnige foto’s uit Cagliari met de subtiele verzuchting dat ze zomaar ineens jarig geworden is. O ja, dat is waar ook en ik zing een verjaardagslied voor haar.

Ik ben nauwelijks vertrokken of het eerste buitje valt, een heel licht miezerig buitje met een hoop wind. Dat zal de hele dag zo doorgaan, dus uiteindelijk hou ik mijn rainlegs maar gewoon aan.

Wat ik me niet meer herinner van de vorige keer, is die krankzinnige helling die je direct vanaf de camping moet beklimmen om op de route te komen. Met koude spieren en knieën is dat geen pretje. Maar als ik dan boven ben, is de beloning een 20 kilometer lang fietspad over een oude spoorlijn naar Silkeborg. Het is een hele lange gestage klim door de bossen en het is er doodstil. In Silkeborg drink ik koffie in een koffiebar waar je je bonen uit mag kiezen, doe mij maar de Italian roast, zeg ik, bij gebrek aan kennis op dit vlak.

Eerder schreef ik dat ik dit keer niet langs Kragelund zou komen, maar hoe ik daar nu op gekomen ben? Vanaf Silkeborg is het alweer een steile klim langs de provinciale weg daar naar toe. Onderweg koop ik nieuwe kaas (de oude uit Zaandijk was te erg beschimmeld), yoghurt, sinaasappels en pruimen. Geen bananen, hoewel veel afstandsfietsers daarbij zweren, vind ik ze onderweg nooit zo lekker. Natuurlijk bezoek ik het kerkje nog een keer, maar dit keer oefent er niemand op het orgel.

Er blijven maar buitjes overkomen met koude windvlagen, volgens mij is het niet meer dan een graad of tien. De wind blijft meer van opIj dan van achter, maar omdat ik veel door het bos fiets, meek ik er niet zoveel van. Maar dan gebeurt er toch een wonder, als ik in de buurt van Viborg kom, waaien de wolken langzaam uiteen en komt er steeds meer zon tevoorschijn.

Eerlijk gezegd, vond ik vandaag de zwaarste dag tot nu toe. Niet vanwege de afstand, maar vanwege de vele steile klimmen. Maar als ik het mij goed herinner, kom ik nu langzaamaan in vlakker gebied.

Afstand: 76,8 km

Tijd: 6 uur

Afstand tot de Noordkaap langs een rechte lijn: 1.813 km

[joostjongepier]

Wat?   Bildnis des Aquasie Boachie, Prinz von Aschantiland (1849) door Carl Christian Vogel von Vogelstein, Bildnis Major Leo von Rayski (1857), Hase im Schnee (1875) en Ein Distelfink (1836/1839) door Ferdinand von Rayski, Pan und Syrix (1854), Der Krieg (1896) en Der Sommertag (1881) door Arnold Böcklin

Waar?   Albertinum, Dresden

Wanneer?   6 augustus 2024

Vandaag beginnen we waar we waar we zondag in de Gemäldegalerie Alte Meister zijn gestopt: de romantiek. Daarmee begint namelijk het Albertinum, het Dresdens museum dat de kunst van romantiek tot het heden presenteert. Hoewel het vakantietijd is, wemelt het de hele tijd van middelbare scholieren die zich in kleine groepjes zeer gedisciplineerd bezig houden met de aanwezige kunst. De collectie van het Albertinum strekt zich uit van Caspar David Friedrich en de romantiek, via Franse en Duitse impressionisten, expressionisten als leden van Die Brücke en Paula Modersohn-Becker, de Nieuwe Zakelijkheid met Otto Dix en kunst uit de DDR-tijd, tot hedendaagse kunst van onder meer Gerhard Richter.

In de derde zaal hangt een portret van Aquasi Boachi door Carl Christian Vogel von Vogelstein (1788-1868). In 1837 sloot de Nederlandse regering een verdrag met de koning van Ashanti waarin deze beloofde jaarlijks enkele duizenden soldaten voor Nederlands-Indië te leveren. Als bewijs van goede wil zond de koning zijn zoon en een neefje, beide tien jaar oud, naar Nederland om een goede opleiding te volgen. Aquasi werd aan de Koninklijke Academie in Delft opgeleid tot mijnbouwingenieur. Hij werd in zijn carrière geregeld gedwarsboomd vanwege zijn huidskleur, waarvoor hij overigens later een schadevergoeding ontving. Arthur Japin schreef de roman De zwarte met het witte hart, dat losjes op het leven van Quasi en zijn neefje Quamin Poco was gebaseerd.

Van Louis Ferdinand von Rayski (1806-1890) hangen heel wat schilderijen in het museum. Het zijn vooral portretten van mannen met aanzien. Er hangen van deze negentiende-eeuwse kunstenaar echter ook een paar andere werken, waaronder twee dierportretten. Het ene is een haas in de sneeuw, het andere een distelvink. Dit vogeltje zit echter niet, zoals zijn zeventiende-eeuwse soortgenoot geschilderd door Fabritius, vastgebonden aan een stokje. Het zit, onmiddellijk herkenbaar aan de rode vlek op zijn kop, vrij op een takje. Hoe bekwaam de portretten ook zijn geschilderd, mijn voorkeur gaat toch uit naar haas en puttertje.

Uit mijn cursussen kunstgeschiedenis ken ik Arnold Böcklin vooral als schilder van het symbolistische werk Het Dodeneiland. In het Albertinum hangen drie schilderijen van hem op een rij naast elkaar. Ik ben verbaasd over de totaal verschillende stijlen waarin deze doeken zijn geschilderd. Pan und Syrix oogt classicistisch, Der Krieg doet symbolistisch aan en Der Sommertag lijkt een beetje naïef, maar ook modern.

[fionainfrankrijk]

Vleermuis en ander gespuis

Het leven ‘a la campagne’ staat vol uitdagingen en er is geen dag hetzelfde. We volgen het ritme van de natuur en zijn zijn onderdanen. Is er storm op komst? We zitten de tuinspullen veilig en klappen de parasollen in. Wordt het warm? We houden de luiken dicht en weren de zon uit het huis!

Soms vraag ik me af of ik meer een vrouw van de stad ben, of een vrouw van het platteland. Misschien ben ik wel van beiden?

Hoe dan ook, ik ben nu wat weekjes alleen en de hondjes en ik zitten in een bepaald ritme. Om de hitte van de dag voor te zijn, kun je ons voor dag en dauw in het bos vinden, waar we van alles beleven. We zien er een hert, ezeltjes en ruiken de vos en wild zwijn. Daarna gaan we de tuin in en krijgt het zwembad z’n dagelijks onderhoud en de plantjes water. De honden vergezellen me en gaan pas naar binnen voor hun ochtend dutje als ik ook naar binnen ga voor mijn 1e kopje koffie in de stilte van de vroege ochtend.

Zo’n ritme is fijn en geeft houvast. O wee als er vanaf wordt geweken, paniek!

Vorig jaar hadden we voor het eerst een nachtelijk bezoek van een piepklein vleermuisje in de slaapkamer. Ik had gedacht dat dat een toevalstreffer was en niet verwacht dat het me nog eens zou overkomen! Maar zo waar; om 2 uur ‘s nachts een paar nachten geleden hoorde ik krassen van nageltjes, gefladder en luid gebonk tegen de verwarming aan. Ik was direct klaarwakker en herkende het geluid. Er was weer een vleermuis in de slaapkamer! Hoe hij binnen is gekomen is me een raadsel omdat ik ultra voorzichtig ben geweest met het openen van deuren en ramen, vooral in de schemerte. En dit keer was er geen echtgenootlief aanwezig om met de handdoek te wapperen! Ik knipte het licht naast m’n bed aan en zag hem als een gek door de slaapkamer zoeven. Het was een joekel van een beest. M’n slaapkamer plafond is vrij laag, dus ik was bang dat hij mij zou raken als ik uit bed kwam. Ik wist nog van de vorige keer dat ze van het licht af vliegen en dat je daar tegenover een raam moet open zetten. Dus deed ik alle lichten aan. Hij werd gek! Ze zijn dan hun oriëntatie kwijt en raken in paniek.

Daarna sjeesde ik m’n bed uit, rende naar de overloop, deed de deur dicht naar beneden, en zette daar de ramen open. Ik rende daarna de badkamer in, deed de deur dicht, en bad dat ie z’n ontsnappingsroute zou vinden. M’n hart bonkte in m’n keel. Ik wenste geen confrontatie aan te gaan met dit dier. Hij moest weg uit m’n huis en het liefst op eigen kracht! Na een paar minuten was het stil. Ik hoorde geen gezoef meer. Zou hij weggevlogen zijn? Die uren die volgden heb ik met alle lichten aan in de slaapkamer geen oog dichtgedaan. Ik had hem niet zien vertrekken, dus zeker weten wist ik het niet!

De volgende ochtend googlede ik ‘Hoe weer je een vleermuis uit je huis?’. Moest ik strengen knoflook voor de ramen hangen?! Alle gekheid op een stokje. Dit is het leven ‘a la campagne’. Er komt van alles onuitgenodigd je huis binnen. In de winter komen de wanten (platte insecten die geen kwaad kunnen maar stinken als je ze plet) hun beschutting zoeken in de warmte van je huis. En, als ze de kans krijgen, zoeken de muisjes ook hun heil in je huis. Weg met die beesten! Daar doen we ook alles aan, maar 100 procent lukt dat nooit met zo’n oud huis vol kieren en gaten. Ik ben al blij dat we geen slang in huis hebben wonen of dat er een steenmarter in het dak zit, want deze laatsten kunnen behoorlijke schade verrichten.

En in de zomer komt er ander gespuis onaangekondigd je huis binnen. Terwijl ik 2 joekels van ‘waakhonden’ heb rondlopen! Na m’n baantjes zwemmen kwam ik opgepept de kamer binnen. Daar trof ik Biba aan die op haar manier heel hyper was. Ze rende cirkeltjes in de kamer, kwispelde en keek steeds naar boven. Ik hoorde het voordat ik het zag. Gefladder! De moed zonk me in de schoenen. Hij was niet weg gegaan maar had zich schuil gehouden in de woonkamer!

Toen zag ik tot mijn opluchting dat het geen vleermuis was maar een vogel. Hoe was hij nu weer binnen gekomen? Dwars door het vliegengordijn gevlogen?! Om gek van de worden! De vogel bleef hoog (m’n woonkamer plafond is wel 3 meter hoog op het hoogste punt) rond cirkelen om daarna te landen op 1 van de balken. Hij moest weg en ik kon er niet bij! Uiteindelijk heb ik de Parijse buurman erbij gehaald en heeft hij de vogel kunnen vangen en in veiligheid kunnen brengen. Het was nog een jong vogeltje zagen we, die volledig de weg kwijt was. Voor de vogel ben ik niet bang, ik ben dol op vogels, maar waar ik niet tegen kan is het feit dat ik geen controle heb op hun gedrag. Het gefladder, wat gaat het doen? Valt het mij aan? Gaat er iets kapot? Wat doen de honden ermee?

Alles is welkom in ons Franse huis. Maar dan op uitnodiging! Weg met al het gespuis!

[darkerthanblack-666]

Anyone who thought it was traffic is insane (positive) they JUST filmed yesterday. trust the editors.. IK BEN EEN VOGEL

I don't speak Dutch. Also a lot of Joost related talk doesn't reach tumblr, because most of his fanbase outside of tumblr are kids with an ego bigger than the entire universe. Even I didn't know anything about his possible song releases, but I figured they can't release it so soon after filming.

It would be nice if they posted some stories together, at least 😫